L
angzaam rijden we over de zandweg Elandsdoorn binnen. De geur van Afrika en de magische gloed die de zon op de heuvels creëert, betoveren me keer op keer weer als ik in dit prachtige land ben. Bruun kijkt door het open raam naar spelende kinderen langs de weg. ‘Vind je het spannend?’ vraag ik hem. ‘Niet echt’, zegt hij. Ik draai mijn gezicht naar hem toe en hij beantwoordt mijn blik met een voorzichtig lachje. Ja dus en dat snap ik best. Voor mij is het anders.
De creativiteit van de kinderen die we ontmoeten is een inspiratie voor velen en zeker voor ons.
Talisman heeft voor ons een prachtige moeder-zoon reis samengesteld met geweldige lodges waar ik, ondanks mijn vele reizen naar Zuidelijk Afrika, nog nooit van gehoord had. Ons bezoek aan het voor mij vertrouwde Elandsdoorn hebben we in de reis verwerkt.
Dertien jaar geleden was dit township voor meer dan een jaar mijn thuis. Samen met een lokaal bouwteam realiseerde ik in opdracht van Ndlovu Care Group en de Cruyff Foundation het eerste Cruyff Court van Zuid-Afrika met daar omheen nog enkele sportvelden en een fitness centrum. Het was destijds een enorme boost en stap vooruit voor de inwoners en met name voor de jeugd. Ieder jaar breng ik een bezoek en het is fantastisch om te zien hoeveel de sportvelden worden gebruikt en welke positieve invloed dit heeft op het gedrag en de ontwikkeling van de jongeren die hier wonen.
We naderen Ekucathuleni, de basisschool met de bloedhete en volle barakken die als klaslokalen dienen. Enkele jaren geleden startte ik hier het schoolproject Dream Your Future. Al drie jaar volgen we dezelfde klas leerlingen en laten hen een jaarlijkse tekening maken van hun ultieme toekomstdroom. Ter bewustwording van hun eigen dromen en talenten en om de kinderen te laten geloven in hun eigen kunnen met als motto ‘If you can dream it, you can do it.’
Bekijk hier het YouTube filmpje die we vorig jaar maakten van ons bezoek. Aan de nieuwe film wordt gewerkt.
In de schaduw van de bomen die naast de school staan, zien we onze goede vriend Thami Msiza al naar ons zwaaien. Als we uitstappen geeft hij Bruun een hand ‘How are you?’ vraagt hij. ‘Bruun kijkt hem aan en antwoordt vol zelfvertrouwen ‘Bruun!’ Ik geef hem een knipoog, wat ben ik trots op mijn knulletje van nog maar zeven jaar. Ieder jaar neem ik één van onze vier kinderen mee naar Zuid-Afrika om een week samen op avontuur te gaan én om deze bijzondere droomklas te bezoeken.
Terwijl we naar de achterste barak wandelen, verzamelen onder luid geroep en gezang nieuwsgierige kinderen om ons heen. Ik herken vele gezichten van mijn vorige bezoeken, al blijft dat soms moeilijk omdat ze allemaal een schooluniform dragen en de meeste kinderen kort zwart haar hebben. Diegenen die het zich kunnen veroorloven, hebben hair extension met vlechtjes of zelfs lang stijl haar. Ineens sta ik stil en kijk om me heen. Bruun! Ik zie hem niet meer. Ik schrik omdat ik hem een veilig gevoel wil geven door bij hem te blijven, juist nu, met zoveel kinderen om ons heen.
Maar dan smelt mijn hart bij het zien van de meest pure ontmoeting die ik ooit heb ervaren. Iets verderop maakt een leerling kennis met mijn zoon. Ze geven elkaar een stevige hand, die zonder elkaar los te laten wordt opgevolgd door een bovenhandse handdruk, gevolgd door een duim tegen duim gebaar en als laatste een box. Geen woord komt er aan te pas, enkel een betoverende glimlach van beiden, al kijkend in elkaars ogen. De fotografe die met ons mee is vandaag heeft net op tijd dit moois vast kunnen leggen, ik ben haar dankbaar.
Bruun rent naar me toe en zegt, al wijzend naar de jongen, ‘dat is mijn vriend, mama!’ Ik ben iedere keer weer verbaasd en ontroerd tegelijk hoe makkelijk kinderen contacten leggen tijdens het reizen. Ik ben er trots op dat wij dat aan onze kinderen mee kunnen geven. Ik geloof erin dat het een belangrijke vulling is voor je ‘rugzak van het leven.’
Als we even later samen voor de klas staan om de kinderen te begroeten, zie ik allemaal verheugde gezichten. In plaats van het tekenen van hun ultieme toekomstdroom, vragen we de kinderen om een tekening te maken van datgene waar ze juist nu heel blij van worden. Waarvan krijgen ze een heel blij onderbuikgevoel. Want, als je nu ergens heel blij van wordt, dan zul je daar ook je tijd voor vrij willen maken en moeite voor willen doen, net als met je dromen voor later. Bruun en ik delen de meegebrachte kleurstiften en papieren uit en de kinderen gaan ijverig aan de slag.
Ze nemen hun taak serieus en er komen werkelijk waar prachtige blije creaties op papier tot leven. Een jongen wordt blij van het kijken naar mooie auto’s en een meisje zou graag door een gekleurde bloemenweide willen rennen. Soms seinen kinderen naar ons omdat ze hun mooie tekening alvast willen laten zien. Anderen vertellen het achterliggende verhaal van hun tekening, en ik luister met de grootste aandacht. Dit is juist hetgene wat ik de kinderen wil meegeven en wat ik mijn zoon wil leren. Dat je alles kunt in het leven, als je je er maar bewust van bent en gelooft in jezelf. De 35 tekeningen en de klassenfoto die we aan het eind van de projectmiddag maken, bewaar en koester ik en zullen de kinderen over enkele jaren in een mooi mapje terug ontvangen. We delen de schoolspullen uit die onze school in Nederland heeft verzameld en doen bij ieder kind een armbandje om met de tekst Dream Your Future. De trotse gezichten spreken boekdelen.
‘Wie speelt er graag voetbal?’ Vraag ik aan de klas vlak voordat de schoolbel gaat. Er gaan een heleboel vingers de lucht in. ‘Mooi, dan zien we jullie zo meteen op het Cruyff Court!’ De klas begint enthousiast te juichen en zwaait ons uit.
Kort daarna rent Bruun samen met de lokale jongeren in de warme middagzon over het voetbalveldje met het grote gele logo. Hoe behendig deze knulletjes zijn met de bal is onvoorstelbaar maar de enige blonde speler staat zijn mannetje en speelt vol overgave mee. Als ze vrij staan en de bal van hem willen, dan hoor ik dat zijn naam op vijf verschillende manieren wordt uitgesproken. Maar het bijzondere is dat het totaal niet uitmaakt. Sport verbindt. In Elandsdoorn wel tenminste en zo zou het moeten zijn.
Deze middag met mijn zoon in de binnenlanden van Zuid-Afrika verbindt ook. Ik ben me ervan bewust hoe bijzonder het is om dit mee te kunnen geven aan mijn kinderen en om een verschil te kunnen maken, hoe klein en eenvoudig ook. De creativiteit van de kinderen die we ontmoeten is een inspiratie voor velen en zeker voor ons.
Tegen de tijd dat de horizon de namiddagzon als een magneet aantrekt, besluiten we om naar ons logeeradres terug te rijden. Als we na vele high fives en knuffels dezelfde hobbelige zandweg weer afrijden kijk ik weer naar Bruun. Hij heeft rode konen en kijkt me aan. Voordat ik iets kan vragen zegt hij: ‘zullen we hier morgen weer naartoe gaan, mam?’ Ik kijk hem lachend aan: ‘we komen zeker weer terug, maar morgen vervolgen we ons avontuur en rijden verder naar het noorden, op zoek naar de wilde dieren van Afrika.’
Ik pak zijn hand en knijp er zachtjes in, om er zeker van te zijn dat we niet dromen...
Ps. wil je meer lezen over mijn werk in Afrika? Kijk dan op www.townshipsmile.com