N a drie uur rijden gaat de asfaltweg over in een zogeheten gravel road. De weg van rood zand, gemengd met kleine gravelsteentjes geeft me het heerlijke We-zijn-op-pad in-Afrika-gevoel. Dat gevoel zal ons vervoermiddel niet direct delen want de opeenstapeling van serieuze kuiltjes, kuilen, hobbels en diepe groeven in de weg lijken mij een aanslag voor deze keurige huurauto, die gisteren nog wit was. Nu is onze bolide gecamoufleerd door een rode deken van stof. De kunst is om vaart te maken en als het ware over de topjes van de hobbels te ‘vliegen.’ Aanvankelijk moet je even aan het gerammel van de auto en het onnatuurlijke harde rijden op wegen als deze wennen maar oefening baart kunst. ‘It’s a rental, don’t be gentle!’ roep ik vrolijk naar Bruun terwijl ik om een paar diepe kuilen een slinger. ‘Wat zeg je, mama? Nou, dat we lekker op pad zijn en ik van je hou.’ Ik trek een clownsgezicht terwijl ik dat zeg. ‘Je zei wat anders.’ ‘Ja, dat klopt’, en ik geef hem een knipoog.