H
alf december was het eindelijk zo ver; samen met ons dochtertje Ella van 7 maanden stapten we in het vliegtuig naar Zuid-Afrika om haar daar voor te stellen aan haar tante, haar neefjes en haar nichtje en al onze vrienden aldaar. Opa & oma uit Zuid-Afrika waren natuurlijk al in Nederland geweest maar konden natuurlijk niet wachten om hun kleindochter weer opnieuw in de armen te kunnen sluiten. Een mooi vooruitzicht, maar eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik enorm opzag tegen de vlucht…
Toen we de oprit naar het Ocean House opdraaiden, stond daar het voltallige personeel te zingen om ons welkom te heten. Overweldigend.
En dus, om het ons zelf wat gemakkelijker te maken, besloten we om zondagavond al op de luchthaven te overnachten zodat we maandag rustig aan konden doen. En dat was maar goed ook, want zondag kwamen we middenin de sneeuwstorm terecht waardoor we er drie uur over deden om op Schiphol te komen. Wat een stress, maar we waren er tenminste!
We hadden een kamer geboekt in het CitizenM hotel. Ongetwijfeld een fijne locatie als je met zijn tweeën, of in je eentje reist. Maar volgende keer boeken we toch liever een kamer in het Sheraton. Vanwege de ruimte in de kamer, maar ook vanwege de afstand tot de luchthaven. Je kan dan gemakkelijk binnendoor naar de departures.
De vlucht met KLM naar Kaapstad was een dagvlucht. We hebben deze vlucht beiden al vaak gemaakt, maar waar we ‘vroeger’ met een gin&tonic en vijf filmpjes redelijk uitgerust aankwamen op de bestemming hebben we nu het grootste deel van de vlucht doorgebracht met het entertainen van Ella. Ook hartstikke leuk natuurlijk. Ella vond het overigens helemaal prima, dat vliegen. Ze had haar eigen baskinet waar ze zo nu en dan een tukje in maakte en had het daarnaast druk met het lachen om de gekke bekken die de stewardessen maakten. Nooit geweten dat KLM babyvoeding aan boord heeft, hoeven we volgende keer dus niet meer mee te nemen. Handig!
We komen laat aan in Kaapstad, het is daar een uur later dan in Nederland. Direct na aankomst op de luchthaven staat er een chauffeur van Journey Beyond op ons te wachten om ons naar het Cape Grace hotel te brengen. Een zeer late aankomst, om 00:30 bereikten we eindelijk onze Table Mountain Superior Room. Cape Grace heeft een speciaal plekje in mijn hart; in 2004-2005 heb ik het genoegen gehad om hier te mogen stage lopen. Een gebeurtenis die mij veel heeft gebracht. Na mijn stage hier heb ik nooit meer in het hotel geslapen, en het was dan ook zeer bijzonder om met Ella en Simon een nacht te mogen doorbrengen in mijn favoriete hotel.
En wat een aandacht was er besteed aan de komst van ‘Little Ella’. Ik wist dat Cape Grace er bekend om staat de kleine gasten compleet in de watten te leggen maar het is pas nu ik zelf met een kleintje reis dat ik zie hoeveel moeite er wordt gedaan. Haar bedje deed niet onder voor het onze, en er stond zelfs een ‘welcome home’ cadeautas op haar te wachten. Een ochtendjas, badhandoek, washandje, verschoningsruimte, billendoekjes, compleet ingericht badje, flessenwarmer, flessenborstel, sterilisator, bakje en bestek….. noem het maar op. Aan alles was gedacht, wat voelden wij ons welkom. Cape Grace blijft bij uitstek de beste keuze wanneer je met kleine kinderen reist, de combinatie van luxe en comfort is ongekend!
Bad-tijd!
Cadeautjes voor Ella
Wat heerlijk om zo een kamer binnen te komen
Wakker worden met uitzicht op de Tafelberg…. Daar kan je alleen maar van dromen. Het ‘tafelkleed’ over de berg trok langzaam op en het beloofde een stralende dag te worden. Eerst maar eens een goed ontbijt, en dan een rondje door het V&A Waterfront met wat vrienden. Lunchen deden we natuurlijk in de zon, met uitzicht op de zeehonden die vrolijk aan het spelen waren. De tweede nacht verbleven we in The Silo. Hét nieuwe hotel in Kaapstad en tegenover Cape Grace gelegen, een snelle en makkelijke oversteek dus.
The Silo torent hoog boven het V&A Waterfront uit en is gebouwd in een graansilo, ooit het hoogste gebouw in sub-Sahara Afrika; 57 meter hoog. De silo stamt uit 1924 en sloot in 2001. Tot The Royal Portfolio ten tonele verscheen en architect Thomas Heatherwick vroeg er een iconisch hotel van te maken. Dat is goed gelukt! Op de onderste verdieping vind je het veelbesproken nieuwe Zeitz MOCAA museum, en vanaf de zesde verdieping begint het hotel.
Wij pakten, samen met de conciërge, de lift naar de zesde verdieping waar een jong en enthousiast team klaarstond om ons op te vangen. Het eerste wat me opviel; de kleuren. Wat een kleurexplosie! De kleuren binnen complementeren de strakblauwe hemel die je (niet altijd natuurlijk) overal om je heen ziet. Onze kamer was klaar en zo werden we naar de zevende verdieping gebracht waar de deur open werd gedaan naar onze familie suite.
‘Wow’…. Was het enige dat ik kon uitbrengen. De kamer was ingericht in groene en gele kleurstellingen, met veel gebruik van organische materialen en vormen. Beneden hadden we een eetkamer en twee lounges (met een geweldig uitzicht natuurlijk) en boven twee slaapkamers met ieder een eigen badkamer.
Een hele andere sfeer dan het Cape Grace. Waar het Cape Grace een elegante klassieke uitstraling heeft, heeft The Silo een moderne en eigentijdse sfeer. Met kleine kinderen gaat mijn voorkeur uit naar het Cape Grace, je voelt je hier gewoon meer op je gemak met kleine(re) kinderen maar heb je tieners en ben je op zoek naar een topverblijf in Kaapstad dan is The Silo een absolute aanrader!
Wij togen naar het dakterras. Veelbesproken, veel over gehoord en heel nieuwsgierig. Bij aankomst op het dakterras kregen we wat blikken toegeworpen en we konden sommige mensen horen denken ‘o nee he, een baby’. Niets was leuker dan de manager die op ons af kwam en ons mee nam naar het residents only gedeelte, waar wij het rijk voor onszelf hadden én van het beste uitzicht kunnen profiteren. Nog een stap hoger heb je de 360 degree skylounge. Het was wat winderig dus meer dan een blik heb ik niet geworpen maar je hebt absoluut een volledig 360 uitzicht over Kaapstad. Prachtig!
En toen was het tijd om samen met de ouders van mijn man richting het Morukuru Ocean House te vertrekken. Een rit van zo’n 4 uur, met halverwege een stop bij mijn favoriete padstal: Ou Meul Bakkery in Riviersonderend. Een perfecte stop als je de Garden Route rijdt of onderweg bent richting Swellendam. Ella de fles, wij een lekkere sterke koffie en weer door. Bij de ingang van het De Hoop Nature Reserve stond Calvin al op ons te wachten. Hij is samen met zijn vrouw Chere de manager van de lodge en loodste ons naar een stukje paradijs op aarde. Onderweg zagen we een schildpadje, eland en heel veel vogels. Dat beloofde veel goeds!
Toen we de oprit naar het Ocean House opdraaiden, stond daar het voltallige personeel te zingen om ons welkom te heten. Overweldigend. Verblijf je in het Morukuru Ocean House, dan verblijf je altijd exclusief inclusief. Verwarrend? Je verblijft hier exclusief met je eigen gezelschap. Geen andere gasten dus. En bijna alles is inclusief. Geen verrassingen bij vertrek dus.
Eerst een rondleiding, zodat we niet konden verdwalen in deze reusachtige villa. De rechtervleugel was toegewezen aan Simon, Ella en mijzelf. De linkervleugel was voor Lyn en Pete, de ouders van Simon. Ella had haar eigen kamer, maar onze eigen suite was zo groot dat we hebben besloten Ella lekker bij ons op de kamer te laten slapen.
Het hele Morukuru Ocean House is volledig ‘off the grid’: het wordt voorzien van zonne-energie en heeft dubbelglas. Hier geniet je dus echt van topluxe zonder dat je impact maakt op de omgeving. Dat vonden wij allebei enorm bijzonder!
Op onze dag van aankomst stond er aardig wat wind. Het was dan ook niet mogelijk om op het strand te gaan lunchen, maar het was ook heerlijk om binnen in de villa te lunchen en te genieten van de uitzichten. Even landen, zoals ik altijd zeg. En na het middagslaapje van Ella stapten we in de fourwheel drive, compleet met kinderzitje, om te genieten van sundowners met uitzicht over de oceaan. De walvissen waren er nog, maar hebben zich helaas niet laten zien. Verblijf je hier echter in het walvissen seizoen dan geniet je van complete shows, het is hier zo ongerept dat er geen andere toeschouwers zijn.
Vusi was ons favoriete persoon bij Morukuru. Ook van Ella. Iedere keer als hij binnenkwam, dan lichtte haar hele gezichtje op. Vusi zorgde ervoor dat het ons aan niets ontbrak, voordat wij aan water konden denken had hij het al voor ons op tafel staan. Hij wist precies wat we nodig hadden, en we hebben enorm met hem gelachen. Wat een prachtpersoon. Het diner was overheerlijk en zorgde ervoor dat we tonnetje rond ons bed in rolden…
De volgende ochtend zijn Simon en ik gaan rennen langs de kust. Na 3 kilometer was ik al volledig buiten adem, Simon deed nog even een rondje. Na het ontbijt en Ella’s slaapje togen we naar het strand, waar het geweldige team van Morukuru Ocean House een compleet kampement voor ons had opgezet. Stoelen, ligbedjes, een heel speelkleed voor Ella én een slaaptentje…. In één woord geweldig. Ella zag voor het eerst de zee van dichtbij en was een beetje overweldigd. Het zand vond ze geweldig (volgens mij vond ze het ook goed smaken) en ze heeft heerlijk gespeeld. Wij genoten ondertussen van een echte strandlunch, samen met Calvin en Chere. En bij terugkomst in de lodge werd de jacuzzi voor ons aangezet. Vanuit de lodge niet te zien, verborgen tussen het fynbos. Je kan het echter niet missen met de feloranje kleur…. Oranje? Ja, de eigenaren van Morukuru Ocean House komen uit Nederland en wilden natuurlijk een stukje Nederland in Zuid-Afrika. Leuk!
Onze tweede en laatste avond aten we buiten, met de openhaard aan voor de nodige verwarming. Want het kan hier aardig waaien, dus zelfs in de hete zomerdagen koelt het hier aardig af ’s avonds! Na een goede nachtrust was het tijd voor ons ontbijt en afscheid. Het viel ons zwaar, we hebben zo’n mooie tijd gehad in het Morukuru Ocean House. Zo bijzonder om samen wat echte quality time te beleven! Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten van deze ‘exclusive use villa’ maar alle verwachtingen die ik had zijn zwaar overtroffen. Het personeel is super maar ook heel relaxed zodat je je gelijk op je gemak voelt. En de villa is zo prachtig ingericht, maar toch word je oog de hele tijd naar buiten getrokken, naar het magnifieke uitzicht. En zo hoort het ook.
Na een nachtje in Stellenbosch vlogen we door naar Johannesburg. Vanaf hier is het zo’n drie uur rijden naar Ant's Nest, een populaire lodge onder Talisman reizigers en specialisten. Ik wist ook hier weer niet wat ik er van moest verwachten. Op de foto’s die ik had gezien zag ik dat de lodge een wat rustieke uitstraling heeft. En er zijn geen roofdieren en geen olifanten in het reservaat….
Zodra we echter aan kwamen bij de lodge viel alles op zijn plaats. De 40 paarden die vrij in de bush kunnen rondlopen lieten ons weten dat we er bijna waren en bij aankomst stormden een kleine jack russell en grote labrador op ons af om ons al kwispelend te begroeten. Wat een paradijs voor kinderen, die kunnen hier werkelijk gaan en staan zonder dat je je als ouders zorgen hoeft te maken.
Het reservaat telt twee lodges; Ants Hill en Ants Nest. Ants Hill is gelegen op een heuvel. Het biedt prachtige uitzichten maar is iets minder fijn wanneer je met kleine kinderen verblijft aangezien die een flinke smak kunnen maken. Ants Nest is daarom veel geschikter voor families. Wij verbleven in de Sable Suite, gelegen boven het hoofdgebouw. Twee kamers, een flinke lounge en een heerlijk grote veranda. Mealie was ons aanspreekpunt en zij kwam met ons doornemen hoe onze dagindeling met Ella er uit ziet. Fijn, want mijn zorgen over lange gamedrives en huilende Ella werden gelijk weggenomen; wij konden gaan wanneer we wilden en hadden ons eigen voertuig. Ant zelf – de eigenaar – was onze gids en stond altijd voor ons klaar. Wat een opluchting, en een enorm mooi vooruitzicht!
En zo gingen we na Ella’s middagslaap pas om 17:00 op safari. De zon was niet meer zo fel en de rit niet zo lang. Op onze eerste rit zagen we direct neushoorns. Ook hier is stroperij een enorm probleem. Ant gaf aan dat hij niet de hoorn van de neushoorn wil halen omdat de hoorn voor de neushoorn enorm belangrijk is. ‘We will get depressed rhino’s, it’s their status symbol’. En dus vergiftigd hij de hoorn, zodat deze niet bruikbaar is. Ik vroeg me af hoe de stropers weten dat een hoorn vergiftigd is. Dat weten ze niet, maar doordat Ant al het personeel en mensen uit nabijgelegen dorpjes dit laat aanschouwen en filmpjes laat maken en het zo verspreidt op social media, krijgen de stropers hier lucht van en worden de neushoorns van de Waterberg een stuk minder interessant voor ze. Naast het vergiftigen van de hoorn, is er ook een 24/7 patrol. Zie je neushoorns, dan zijn de scouts niet ver weg.
Iedere avond worden de neushoorns gevoerd. Bij het huis van Ant wordt er voedsel voor de neushoorns verspreid. Dit doet hij al vier jaar en ondertussen weten de neushoorns dit. Waarom doet Ant dit, kan je je afvragen (ik vroeg dat mij in ieder geval af…). Hij doet dit, zodat de scouts de neushoorns bij elkaar hebben, voordat de avond valt. De nachten zijn het gevaarlijkst voor de neushoorn, en het is onmogelijk om alle neushoorns op te sporen om ze te beschermen. Als de neushoorns bij elkaar komen om te eten, is het daarna makkelijker om ze te volgen en te kunnen beschermen tegen de gevaren van de donkere nacht.
Naast de gamedrives die we deden, gingen Simon en ik er ook te paard op uit. Samen met Ant en Ava vertrokken we de wildernis in. Ik had nog nooit paardgereden en vond het knap spannend. Mijn paard besloot ook nog eens zijn eigen weg te volgen, navigeren tussen de bosjes door was er niet bij! Halverwege – na twee uur rijden – besloot ik dat het voor mij genoeg was. Ik wilde terug naar de lodge om te kijken hoe het met Ella was. Mijn paard werd afgezadeld en de wildernis ingestuurd en ik ging per voertuig weer terug naar de lodge. Rond etenstijd zie je alle paarden weer richting de lodge trekken, hier worden ze gevoerd. Naast de enorme vrijheid die deze paarden hebben, worden ze ook nog eens zeer respectvol behandeld. Slechts eenmaal per dag worden ze bereden. En dat is niet zo lastig, want per lodge zijn er 40 paarden en maximaal twaalf tot zestien gasten.
We hebben een prachtige safari gehad hier, met zijn drietjes. Heel bijzonder was het voor Simon om Ella voor te stellen aan de bush. Hier ligt zijn hart, en ook Ella werd er al heel enthousiast van! Na een paar dagen in de prachtige wildernis van de Waterberg was het tijd om naar Johannesburg terug te keren, waar een familiekerst op ons wachtte…