O
nze gids kijkt in de richting van een imposante vrouwtjesolifant die zenuwachtig heen en weer loopt. Hij fluistert dat we stil moeten blijven zitten. Links hoor ik geritsel in de bosjes en kort daarna verschijnen slurven, hoofden en lijven van, zo vermoed ik, haar onderdanen.
Ik stop Mhondoro in mijn hart.
Een slungelige puberolifant probeert indruk op ons te maken door wat met zijn oren te klapperen voor onze safari auto en draaft dan naar zijn familie terug.
‘Ze lopen overal om ons heen, we moeten rustig wachten tot we door kunnen rijden.’ Onze gids Quin oogt rustig en scant de omgeving terwijl hij het gedrag van mijn favoriete dieren leest. Het wordt druk voor onze auto, een soort van familiesamenzijn. Of overleggen ze met elkaar hoe ze ons de stuipen op het lijf kunnen jagen? Ik vind dit al indrukwekkend genoeg, zo ingesloten in de reuzenfamilie. Mocht het te druk worden voor de auto, dan kunnen we altijd nog rustig achteruit rijden bedenk ik mij. Vrij baan maken en vanaf een goede positie de kiekjes nemen die zeker een prominent plekje krijgen in het fotoboek.
Direct na die gedachte kijk ik achterom. Op nog geen 10 meter afstand staren twee ogen in een immens olifantenhoofd me aan. Geen escape dus, ik kijk naar Quin. Hij gebaart me dat ik rustig moet blijven zitten en vooral door moet blijven ademen. Fluisterend grapt hij ‘als ik nu uit de auto moet stappen om de EHBO kit voor jou te pakken dan heb ik een groter probleem.’ Ik hou niet van grapjes in deze situaties maar het stelt me enigszins gerust doordat hij zelf niet in de stress schiet. Hoe bizar, ik heb deze momenten al vaker meegemaakt en toch vind ik het altijd weer imponerend en soms ook best heel spannend. Het is de wetenschap dat een olifant met gemak onze stoere safari auto om kan duwen. Mijn zoon van zeven zit niet naast mij maar op de bijrijdersstoel voor mij. Weliswaar naast onze goede gids dus dat zou de veiligste plek moet zijn, maar als moeder wil je graag je eigen kind onder je vleugels in dit soort situaties. Zoonlief is er echter heel relaxt onder en kijkt zijn ogen uit.
Het gedrag van de familie blijft nerveus en er wordt een groot beroep op ons (of alleen mijn...:-)) zenuwstelsel gedaan. En dan, na meer dan twintig minuten van observeren, wachten en zo nu en dan een prachtige foto, wordt alles duidelijk. Vanuit de bosjes verderop steekt een ieniemienie klein roze olifantje zijn koppie uit de struiken tevoorschijn. Hij of zij kijkt om zich heen en maakt aanstalten om het zandpad voor ons over te steken. Al snel wordt het jong links en rechts ingesloten door de reuzige tantes en de moeder. Het tafereel geeft kippenvel; gezamenlijk steken ze over, met de kleine wereldburger tussen hen in. Hij is bijna niet meer te zien tussen die vele brede olifantenpoten die ondanks hun XXL formaat heel gevoelig en exact weten waar ze hun afdrukken plaatsen.
De familie is gerust, de kleine is overgestoken, en wij rijden stapvoets verder.
Bruun draait zich om naar mij: ‘wat was dat gaaf he, mama!’ Quin begint te lachen. ‘Ik vond het vooral heel indrukwekkend,’ is het eerlijkste dat ik eruit kan krijgen.
De Parel van Welgevonden Game Reserve
Mhondoro Safari Lodge & Villa is de parel van Welgevonden Game Reserve in Zuid-Afrika. Bij aankomst worden we begroet door de zingende staff. Van chef kok tot manager, iedereen zingt mee. We genieten van ons welkomstdrankje en lopen een rondje om het zwembad dat op de verhoogde veranda is ingebouwd. ‘Daar ga ik straks inplonsen!’ zegt Bruun terwijl hij verlekkerd naar het heldere koele water kijkt.
Caroline, de beeldschone en uiterst vriendelijke manager van Mhondoro Safari Lodge komt naar ons toe lopen en gaat bij Bruun door haar knieën. ‘Wist je dat de olifanten zo nu en dan hier uit het zwembad drinken? Dan zie je ze al van een afstandje aan komen lopen. Je kunt dan maar beter even uit het zwembad gaan maar je mag gewoon hier blijven staan’, en ze wijst naar een plekje achter een dikke lijn. Elephant line staat er op geschreven. Bruun draait zich naar mij voor de vertaling en geeft na de Nederlandse versie een brede lach. ‘Wow!’
‘Kom maar mee, dan laat ik jullie nog wat moois zien, het is de trots van Mhondoro.’ Terwijl onze bagage naar onze suite wordt gedragen, lopen wij verwachtingsvol achter de lange zwarte krullende haren van Caroline aan. We volgen haar backstage door de keuken via de bar naar een grote deur. Caroline stopt en geeft Bruun een grote zaklantaarn in zijn hand. ‘Volg de tunnel, dan kom je na 65 meter bij de waterpoel uit waar heel vaak bezoek is van wilde dieren.’ Ze vervolgt: ‘Maar Bruun, en ze houdt haar wijsvinger voor haar mond, stil zijn hè, dan jaag je de dieren niet weg.‘ Bruun knikt en ik knik met hem mee. We openen de zware houten deur en volgen de lichtbundel van de zaklantaarn die ons door de donkere tunnel leidt. Terwijl ik de treden afloop valt halverwege de tunnel mijn oog op de vier namen die in het cement zijn geschreven met de handafdrukken erbij. Ik vraag me af wat het verhaal erachter is en zal daar diezelfde avond nog een antwoord op krijgen.
Aan het einde van de tunnel worden we verrast door vredig drinkende zebra’s en neushoorns met zelfs een jong. We zijn muisstil en nemen plaats op de krukken in de betonnen schuilplaats die aan het einde van de tunnel is gebouwd. Het wateroppervlak is op onze ooghoogte waardoor we een prachtig zicht hebben. We kunnen van héél dichtbij zien en horen hoe het koele water wordt opgeslurpt. Wat een cadeau is dit! We maken prachtige foto’s en blijven nog zeker een half uur dit moois bewonderen. Het is een komen en gaan van wilde dieren die deze waterpoel dagelijks bezoeken en wij mogen daar gedurende ons tweedaagse verblijf ongestoord getuigen van zijn, wat een bofkonten zijn wij!
Nederlandse eigenaren en het verhaal achter Mhondoro
Die avond, na de safaririt en een heerlijk en verfijnd diner op de veranda, loop ik op mijn gemakje door het sfeervol ingerichte leefgedeelte. Het contrast van een modern interieur en authentieke, etnische items uit Afrika vind ik prachtig. Maar ik hou mijn camera in de tas, wetende dat ik morgen een uitgebreide rondleiding krijg van Caroline. Terwijl Bruun in zijn dino stickerboek de juiste combinaties zoekt, plof ik naast hem op de bank. Voor ons liggen op de lage houten tafel fantastische fotoboeken met namen als Wildlife, Hyena’s en Before they Pass Away. Hier zou ik in alle rust uren kunnen vertoeven.
Maar mijn aandacht wordt getrokken door een zelfgemaakt fotoboek met de Nederlandse titel ‘Het verhaal achter Mhondoro.’ Het blijkt een persoonlijk fotoboek, gemaakt door de Nederlandse eigenaren. Tijdens het lezen van het voorwoord valt het kwartje van de namen in de tunnel. Het zijn de namen van het Nederlandse echtpaar en hun twee zonen. Zij hebben jaren geleden Mhondoro aangekocht en deze na een allesverwoestende brand helemaal nieuw opgebouwd met dit werkelijk waar oogverblindende resultaat. Het is aanstekelijk om hun openhartige no nonsens verhaal te lezen (ik smul ervan!). Over de ups en downs tijdens de bouw, over vertragingen en bureaucratie, precies zoals het er in Afrika aan toe kan gaan. Maar wat me het meeste aanspreekt is hun verhaal over hun liefde op het eerste gezicht toen ze voor het eerst de omgeving van Mhondoro leerden kennen. Ik snap dit gevoel als geen ander.
Die avond wandelen we onder begeleiding van een bewaker naar onze luxe vrijstaande suite. Bij binnenkomst zien we dat de medewerkers sfeervolle lampjes hebben aangestoken, dat de gordijnen zijn gesloten en de klamboe boven ons bed is uitgevouwen. Dat is nog eens fijn binnenkomen. Even later kruipen we naast elkaar in het grote bed. ‘Mam, zullen we de gordijnen weer open doen? Misschien zien we weer dieren bij de waterpoel.‘
Terwijl ik heerlijk onderuit zak in het zachte kussen, steek ik twee duimen omhoog. Bruun springt uit bed, zoekt naar de uitgang van de klamboe -altijd lastig die dingen- maar het lukt. Dan schuift hij de gordijnen opzij en zien we een kudde olifanten drinken bij de waterplaats. ‘Wat een lot uit de loterij, Bruun! Kom, kruip weer naast me, dan vallen we in slaap met uitzicht op de olifanten bij het water.
Als hij naast me ligt heeft hij nog een vraag. ‘Wat was jouw mooiste moment vandaag?’ Daar hoef ik niet lang over na te denken ‘De ontmoeting met onze olifantenfamilie.’
‘Echt?’ Bruun kijkt me verbaasd aan. ‘Maar je vond dat toch spannend?’
‘Ja, best wel, maar toch vind ik vaak de spannendste gebeurtenissen op reis het meest bijzonder.’
‘En jij?’ Hij doet alsof hij heel diep moet nadenken en plukt geleerd met zijn vingers aan zijn kin. Dan: ‘ook de olifanten natuurlijk! Ik was helemaal niet bang (ik denk: respect, zoon).’
De volgende dag beleven we weer twee indrukwekkende safari’s waarbij we onder andere cheeta’s zien die hongerig een kill uiteen aan het trekken zijn. De natuur doet niet aan genuanceerde biologielessen. Daarna volgt Quin volhardend de sporen van een leeuw en we hebben geluk. ‘We’ vinden de Koning en zijn gezin liggend langs de weg. Wat een Koninklijke dieren zijn het toch. Het geeft wel altijd een unheimisch gevoel als een leeuw je recht in je ogen aankijkt op een paar meter afstand. Dat kan hij momenten lang achtereen doen en zijn blik gaat dwars door je ziel heen. Als of het dier je gedachten kan lezen.
Bruun kruipt bij me op schoot. Blijkbaar maken deze leeuwen meer indruk op hem dan de olifanten.
Interieur van African Chic ten top!
Terwijl Bruun zich die middag in het verwarmde zwembad vermaakt, krijg ik van Caroline een uitgebreide rondleiding langs de vijf suites én de zespersoons villa die te huur is. Ik heb geluk dat de nieuwe gasten pas aan het einde van de middag arriveren dus mag overal binnenkijken en inspiratie voor mijn onderneming opdoen. Caroline vertelt me over Frank en Myriam Vogel, de Nederlandse eigenaren. Myriam blijkt een gerenommeerd interieur designer en is eigenaar van All-in Living. Nu begin ik de juiste keuzes, stijlen en tot in perfectie bedachte inrichting en decoraties van zowel de suites als de villa te begrijpen. Myriam heeft een verfijnde smaak voor African chic in combinatie met mooie Europese invloeden in het interieur. Mijn camera klikt aan een stuk door en ik kan niet wachten om de beelden met de wereld te delen. De meeste items die ik in het interieur terugzie importeer ik voor Townshipsmile en ik vind het erg leuk om ze in deze prachtige setting terug te zien.
Als laatste lopen we naar de honeymoon suite. Net als de andere suites ligt deze een stukje lopen de berg op omhoog. Het uitzicht is wijds en fenomenaal over de prachtige Afrikaanse vlakte. Bruun heeft zich inmiddels bij ons gevoegd en samen lopen we de deur door naar binnen. Wat een sfeer en ruimte. Een eigen mini zwembad op het houten dek en uiteraard een prachtig zicht op de waterpoel. ‘Als papa nou met jou gaat trouwen dan kunnen jullie hier mooi slapen.’ Bruun kijkt me met een grote grijs aan. Ik aai hem over zijn bol. ‘Ga jij dat maar met papa regelen' en ik geef hem een vette knipoog.
Als de nieuwe gasten arriveren, luisteren wij vanuit het zwembad naar de meerstemmige Afrikaanse welkomstliedjes van de medewerkers. Het blijft fascinerend dat echt alle Afrikanen mooi kunnen zingen. Bruun en ik willen wat foto’s van ons beiden en ik klungel met mijn natte handen om de camera met de zelfontspanner in te stellen. De chef kok die inmiddels weer onderweg is naar de keuken bedenkt zich geen moment en schiet te hulp. ‘Voordat ik aan het kokkerellen ga, ben ik even jullie privé fotograaf.’ Ze maakt de ene na de andere foto. Bruun en ik hebben de grootste lol terwijl Chef Charlotte fotografeert.
Kijk, daar hou ik nou van, zo’n spontane actie.
Mhondoro stoppen we in ons hart
De ochtend van ons vertrek naar Nederland zitten we na de vroege safari aan een uitgebreid ontbijt. Het is Moederdag en de hele week heb ik al een zelfgemaakt cadeau in een inmiddels verfrommeld pakpapier in de tas zien branden. Eindelijk mag hij het geven en legt het op mijn bord terwijl ik een dikke zoen op mijn wang krijg. ‘Voor jou, voor Moederdag’ en hij schenkt me zijn liefste lach. Voorzichtig maak ik het cadeau open. Een kartonnen servettenhouder met versieringen en mooie servetten komt tevoorschijn. De mooiste cadeaus zijn de zelfgemaakte cadeaus. Je ziet de reis in de tas die het gemaakt heeft, de aandacht en het geduld dat het gekost heeft om te maken en je ziet de liefde van je kind erin, de liefde voor jou.
‘Kom eens bij me zitten.’ Bruun staat op van tafel en kruipt op mijn schoot.
Hij leunt tegen me aan want hij kent me langer dan vandaag. Ik word altijd een beetje sentimenteel als ik zelfgemaakte cadeautjes krijg en lieve op z’n groep vier gespelde woorden lees.
‘Wat ben ik blij dat wij samen op reis zijn gegaan, zeg ik. Met zijn gezicht kruipt hij liefkozend in m’n nek. ‘Dit avontuur in Zuid-Afrika en deze belevenis bij Mhondoro met jou had ik voor geen goud willen missen.’
‘Dit delen wij samen, jij en ik.’
Dan duwt Bruun zich iets naar achteren en kijkt me aan. ‘Als ik iets mooi vind, dan stop ik het altijd in mijn hart.’ Ik kijk hem verbaasd aan, verrast door zijn prachtige uitspraak.
‘Wat zeg je dat mooi. Ik heb jou al ver voor je geboorte in mijn hart gestopt, Bruun.’
Hij slaat zijn ogen omhoog. ‘Ja, dat snap ik want ik ben je zoon.’
Hij vervolgt: ‘ik stop dit..... hoe heet het ook al weer?’
‘Mhondoro’
‘Ik stop Mhondoro in mijn hart.’
‘Ja dat is een goeie, dat ga ik ook doen.’ En ik bons zachtjes op mijn borst.