C
lear prop!' hoor ik William, de echtgenoot van mijn beste vriendin uit
Zuid-Afrika, zeggen. Ik zit naast hem in het kleine tweepersoons vliegtuigje en kijk hem aan. Hij heeft een ontspannen uitdrukking op zijn gezicht ondanks zijn serieuze voorbereiding voor vertrek. Ik merk dat ik een gezonde spanning in mijn buik voel, uitkijkend naar het safari avontuur dat slechts anderhalf uur van me verwijderd is. Een paar weken eerder had hij mij aangeboden om me met zijn eigen vliegtuig naar Morukuru Family Lodge te vliegen. Natuurlijk zei ik volmondig ‘ja!’ Het leek me geweldig om op deze spectaculaire wijze over Madikwe Natuurreservaat, grenzend aan Botswana, te vliegen en vervolgens op mijn bestemming aan te komen.
Life is not measured by the number of breathes we take but by the moments that take our breath away
Als we de grasbaan oprijden en vaart maken om op te stijgen, wordt mijn hartslag langzaam opgevoerd. Ik zie de boerderij steeds kleiner worden, evenals mijn uitbundig zwaaiende vriendin en hun drie kinderen.
Als we na een goede vlucht waarbij ik zo nu en dan uit voorzorg naar een plastic zakje grijp, de daling inzetten en kort daarna de banden van het vliegtuig de Madikwe East Airstrip raken, zie ik de stoere Morukuru Family Landrover en gids Shane met tracker Thulani al staan.
Terwijl William even later weer terugvliegt naar zijn gezin, stap ik met een brede glimlach in de open safari auto en gebruik de rit om zowel Shane als Thulani te leren kennen. Ik vind het een luxe dat Thulani als tracker ons voorop de motorkap op een vast stoeltje vergezelt. Niet veel lodges permitteren zich een spoorzoeker of tracker, terwijl zij juist vaak als eerste de dierensporen vinden waarnaar je op zoek bent. Shane heeft een universitaire studie Wildlife Conservation op zak en zijn ongekende brede kennis van zowel de wilde dieren als flora en fauna verrassen mij de komende twee dagen keer op keer. Hij is mijn wandelende encyclopedie en ik maak er dankbaar gebruik van met mijn talloze vragen tijdens onze safari’s, keer op keer een avontuurlijke driemansoperatie.
De komende twee nachten verblijf ik in de Farm House, één van de drie luxe privéhuizen die Morukuru Family exclusief aanbiedt.
‘Ieder huis heeft zijn eigen kok, butler, schoonmaaksters, gids en tracker’ legt Shane me uit.
‘Maar ik heb al dat personeel toch helemaal niet nodig?’ zeg ik met mijn Hollandse bescheidenheid.
‘Nee, jij in je eentje misschien niet’ zegt hij ‘maar we krijgen hier veel grote gezinnen of een groep goede vrienden te gast en die genieten van een complete exclusiviteit in hun eigen vakantieverblijf in de bush.
‘Wow, wat een mooi concept’ zeg ik oprecht onder de indruk.
Zodra we de oprijlaan naar het prachtige huis oprijden zingt en danst het stralende Morukuru team me op traditionele Afrikaanse wijze toe en ik kan niet anders dan meedeinen en hen toelachen. Manager Debbie heet me van harte welkom waarna de kok mijn hand pakt en me meeneemt naar de keuken. ‘Je hebt vast trek na de reis dus ik ben bezig met een heerlijke lunch voor je’ zegt hij. Trots laat de gepassioneerde vakman de vis in de oven en al het lekkers zien waar hij mee bezig is, en dat helemaal speciaal voor mij.
Debbie leidt me rond en ik loop met open mond van verbazing achter haar aan. Alles is zo stijlvol ingericht en één met de omgeving gebouwd. De bar, de eetkamer en ruime woonkamer zal ik in mijn eentje niet veel gebruiken maar ik zie me hier later met mijn man, onze vier kinderen en hun aanhang al zitten.
De verzameling indrukwekkende Wildilfe fotoboeken die op de robuuste houten tafel liggen, staan al lange tijd op mijn wensenlijstje en ik open het boek over de Afrikaanse wilde hond. Wat zou ik graag een roedel voor een tijdje observeren.
Die namiddag stap ik samen met Shane en Thulani in de Landrover en volgen we de sporen van een groep leeuwen. Als Thulani op een gegeven moment aangeeft dat we dichtbij zijn, springen de heren uit de wagen en verdwijnen te voet in de bosjes. Ik heb het lef om te vragen of ik mee mag, maar helaas. Geduldig wacht ik de terugkomst van mijn twee helden af.
Dit scenario speelt zich nog een aantal maal af en ik vind het met iedere minuut die voorbij tikt avontuurlijker worden. Op mijn verzoek slaan we de traditionele sundowner met een bruisend glas Gin Tonic en huisgemaakte borrelhapjes over. Ik vind dat borrelmoment in de bush normaal gesproken altijd iets om naar uit te kijken, maar we zijn vastberaden om deze leeuwinnen te vinden dus ik offer de pitstop graag op. Ik realiseer me het voordeel van deze exclusiviteit; de wagen en de gids en tracker voor mijzelf. Ik zit op het puntje van mijn stoel, wetende dat we heel dichtbij zijn. We zijn alle drie gefocust op ieder geluidje en iedere bewegende tak in de bosjes.
Ons geduld wordt vlak voordat het donker wordt beloond; in de bosjes liggen vijf leeuwinnen. Twee jongen van een jaar oud en drie oudere leeuwinnen waarvan er een duidelijk het oudste alfavrouwtje is. Ik bedank Shane en Thulani voor hun speurwerk en bewonder de krachtige leeuwen vanuit de auto op nog geen vijf meter afstand. ‘Ze hebben een lege maag, ze zullen snel op jacht gaan’ zegt Shane in volle overtuiging. Hij is nog niet uitgesproken of de leeuwinnen gapen een keer en staan langzaam op waarna ze de oudste dame in een gestage maar doeltreffende gang volgen.
‘En nu?’ vraag ik, benieuwd of ik na meer dan vijftien jaar weer getuige zal zijn van een kill, de ‘safari term’ voor de jacht en de daaropvolgende vangst door wilde dieren. De samenwerking tussen de jagende dieren is fascinerend om te volgen, het doden daarentegen is luguber om te zien maar ik sluit mijn ogen niet als het zover zal zijn. Het feit dat dit de cirkel van de natuur is, verzachten de omstandigheden en dus kan ik er relativerend mee omgaan.
Inmiddels is het donker geworden en verliezen we de leeuwen uit het oog, evenals hun spoor op het dorre gras tussen de bosjes. We besluiten morgen vroeg onze zoektocht voort te zetten en rijden terug naar de Farm House, waar vele brandende olielantaarns, een buitenvuur en een goed glas wijn op me staan te wachten. Ik word uitgenodigd om samen met Shane en Debbie van het verfijnde diner te genieten en we praten over hun leven in de bush en onze toekomstdromen, groot en klein.
De volgende ochtend wekt Shane me zoals afgesproken om stipt 06:00 uur. Ondanks dat ik best nog even om zou kunnen draaien in mijn King size bed, ben ik al snel klaar wakker en kleed me vlug aan. Mijn adrenaline stijgt als ik denk aan de leeuwen en ik ben benieuwd wat ze de afgelopen nacht hebben uitgespookt. Had Thulani gelijk en zijn ze op jacht gegaan? Of zullen ze op me hebben gewacht. Terwijl ik naar de woonkamer loop, hoop ik op het laatste maar heb er zo mijn twijfels over. Na een kop versgemalen koffie en een huisgemaakte muffin gaan we op pad. Als ik plaatsneem in de open safariauto leg ik de warme kruik op mijn schoot en wikkel het wollen deken tegen de winterse ochtendkou om me heen. Ik ben er klaar voor!
Shane en Thulani zijn net als gisteren vastberaden de leeuwinnen te vinden en ik ga helemaal mee in hun avontuurlijke vibe. Ik ben onder de indruk van enthousiasme, teamwork en betrokkenheid. De afgelopen vijftien jaar ben ik al vaak op safari geweest maar zelden heb ik zo’n toegewijde en zeer onderlegde gids en tracker meegemaakt. Meerdere malen struinen ze ook nu weer door de bosjes om sporen te kunnen vinden en te traceren waar de leeuwendames heen zijn gegaan. Terwijl de magische rode vuurbal langzaam de horizon verlaat, volg ik de heren op afstand door het vizier van mijn verrekijker.
En dan ineens zie ik ze omkeren en via het zandpad in rap tempo terug lopen naar de auto. Niet ver van hen hoor ik paniekgeroep van een aantal zebra’s en doemt er een stofwolk uit de bosjes omhoog.
‘Zag je dat?’ roept Shane duidelijk in zijn element als hij de auto in springt en Thalani met een handige beweging op de stoel links voorop de motorkap plaatsneemt.
‘Ik denk het wel?’ reageer ik aarzelend, niet wetende of hij het stof bedoelt.
Maar dat bedoelde hij wel... Enkele ogenblikken later rijden we stapvoets dwars door de bush bush, op weg naar de plek waar de leeuwen hun prooi vingen, vandaar de stofwolk van zojuist. Op nog geen zes meter afstand houden de leeuwinnen een volwassen merrie zebra tussen hun enorme klauwen, ze is vlak voor onze aankomst overleden. Heel even vind ik het lastig om te zien maar dan denk ik aan de leeuwen, hun welpen en alle andere dieren die hiervan zullen eten.
‘Het is de natuur’ zegt Shane terwijl hij me met een glimlach aankijkt. Het lijkt alsof hij mijn gedachten kan lezen. ‘Dat weet ik’ antwoord ik knikkend en ik verman me weer tot de stoere bush girl die ik graag wil zijn. Ik pak mijn camera en fotografeer de eerste close ups van een lange reeks prachtige beelden.
Buiten overnachten in de hide
Debbie komt naar me toe gelopen en gaat bij het zwembad waar ik mijn verkoelende baantjes trek door haar knieën. Ik zwem naar haar toe en leun met mijn armen over de rand van het zwembad. Ze kijkt me met een brede glimlach aan. ‘We hebben overlegd en denken dat je het kunt’ zegt ze.
‘Wat bedoel je?’ vraag ik haar, ik heb geen idee waar ze het over heeft.
‘Je zult de eerste gast zijn die in haar eentje in de hide durft te slapen.’
‘Echt?! Wat geweldig, dank je wel!’ Ik spring uit het zwembad en geef haar met mijn natte lijf een Afrikaanse drukkie.
Op de website van Morukuru Family had ik gelezen dat gasten op verzoek een nacht op een vier meter hoog plateau met rieten dak mogen overnachten, op vijf minuten rijden vanaf Farm House, naast een meertje, middenin de bush. Ik zag mezelf al liggen, daar bovenop die hide, luisterend naar de geluiden van de wilde dieren in de Afrikaanse nacht. Bij aankomst had ik er direct naar gevraagd maar het bleek ongewoon om in je eentje op de hide te slapen. Ik snapte het wel.
Maar Morukuru Family deed waar ze in uitblinkt; inspelen op de persoonlijke wensen.
Ik was vereerd door de unanieme toezegging van zowel Debbie als Shane en die avond werd ik na een heerlijk diner, geserveerd op het gazon voor het huis, met de Landrover naar de hide gebracht.
Bij aankomst zie ik dat het wandelpad naar de hide en de houten trap omhoog verlicht worden door brandende olielampen. Het lijkt of ik in een film ben beland. Bovenop de hide wappert onder het rietenafdak een groot muskietennet dat om een tweepersoonsbed is opgehangen.
‘Hebben jullie een echt bed naar boven getild voor mij?’ vraag ik en ik voel me bijna schuldig.
‘We laten je toch niet op een matje slapen’ zegt Shane lachend. ‘Het blijft wel Morukuru niveau, hè’ en hij wijst naar de koelbox die gevuld is met ijsblokjes, water en een fles wijn. ‘Daar kun je lekker van genieten terwijl je hier op de uitkijk zit onder de heldere sterrenhemel.’ Ik kijk omhoog en hij heeft gelijk, het is een prachtige avond, ik heb geluk.
Na de uitleg van de schijnwerper en de walkie talkie die beiden achterblijven, zwaai ik Shane uit. Het echte avontuur kan beginnen, ik ben in mijn element!
Niet veel later tel ik een kudde van minstens zestig buffels, zowel ouderen als jongen. Als een donkere olievlek verplaatsen ze zich al grazend langs de hide heen. In de verte hoor ik hyena’s roepen en impala’s hun typische bijna blaffende geluid maken om een goede indruk achter te laten bij de vrouwtjes.
Ieder dier dat ik vannacht ga zien zal welkom zijn, ik voel me compleet veilig door het stroomdraad onderaan de hide om te voorkomen dat olifanten of katachtigen me een bezoek van te dichtbij komen brengen.
Belangrijker nog vind ik de ervaring om echt helemaal alleen in de open lucht tussen de wilde dieren te slapen. In gedachten zet ik een vinkje op mijn bucket list. Met een blij en bevoorrecht gevoel stap ik een paar uur later in mijn bed en val in slaap, al deinend op de geluiden van de krekels.
Tegen half een in de nacht word ik opgeschrikt door iets waar ik geen rekening mee had gehouden; hevige onweer en regen boven de hide.
Ik ga rechtop zitten en schuif de klamboe opzij. De hemel wordt met tussenposen volledig opgelicht. Het dak is gelukkig groot genoeg om de regen uit mijn bed te houden maar mijn adem stokt en ik tel gespannen de seconden tussen de flits en het gedonder.
Ik voel geen angst maar de onwetendheid of de bliksem in zal slaan vind ik niet fijn. Ik besluit een filmpje op te nemen en in te spreken om bij thuiskomst aan mijn gezin te laten zien. Ik hoor mezelf nog inspreken: ‘ik ga de gids niet oproepen met de walkie talkie omdat het me zo geweldig lijkt hier wakker te worden morgen ochtend.’ Op dat moment hoop ik vurig dat hij me niet uit zichzelf op komt halen. Anderhalf uur duurt het voordat de onweer tot rust komt en ik in het zachte bed in een diepe slaap val.
Maar niet voor lang, want om half zes gaat de wekker omdat ik niets wil missen van de zonsopkomst vanaf de hide. Ondanks de korte nacht voel ik me goed en maak een prachtige foto van twee giraffen die voor de opgaande zon langslopen.
Zittend in de ochtendzon overdenk ik de ervaring van afgelopen nacht, toen ik me afvroeg of ik niet te veel mijn persoonlijke grenzen opzocht. Maar ik dank de sterren dat ik ben gebleven en dat ik hier nu mag genieten van de meest fantastische zonsopgang ooit, helemaal alleen, zonder wifi, email of berichten. Ik kan het iedereen aanraden.
Nadat Shane en Thalani me met een sterke kop koffie bij de hide hebben opgehaald, nemen we nog ruim de tijd om op zoek te gaan naar de wilde dieren.
We zien drinkende olifanten, hyena’s die aan karkassen eten en kuddes zebra’s. Nog half slaapdronken bewonder ik ze allemaal. Als ik even later mijn tas heb gepakt en van het laatste uitgebreide ontbijt op het gazon heb genoten, komt het voltallige personeel zingend en dansend persoonlijk afscheid nemen. ‘We hebben nog een cadeau voor je waar je zelf naar had gevraagd’ zegt Shane.
Mijn ogen worden groot en ik kijk zo blij als een klein kind. ‘Is het gelukt?’ vraag ik.
‘Zeker weten!’ en hij overhandigt de van gips gegoten leeuwenpootafdrukken. De dag ervoor hadden we de verse afdrukken in het zand gevuld met vloeibaar gips en die dag laten drogen.
‘Wat zullen mijn kinderen blij zijn! Dit is het mooiste souvenir dat ik ooit mee naar huis heb genomen.’ Ik omhels en bedank iedereen met een warm gevoel en neem dan plaats in de Landrover.
‘Dank jullie wel dat ik deel mocht zijn van de Morukuru Family, jullie hebben mijn verwachtingen ruimschoot overtroffen met jullie lach, flexibiliteit en persoonlijke aandacht. Terwijl de auto in beweging komt word ik dansend en zingend uitgezwaaid. Ik kijk nog een keer achterom en zie alleen maar lachende, blije gezichten, wat een mooie mensen in een adembenemende omgeving.
Als William me even later op komt halen en we een rondje boven het reservaat vliegen alvorens we koers naar huis zetten, sluit ik mijn ogen even. Ik hoor de klanken van de zang weer, de geluiden van de wilde dieren en de stilte tijdens de zonsopkomst op de hide. Ik herinner me de tekst die ik de eerste avond op het persoonlijk geschreven kaartje op mijn bed vond:
‘Life is not measured by the number of breathes we take but by the moments that take our breath away'